به طور عمده سه نوع کابل در اتصال شبکه استفاده می شود: کابل های زوج به‌هم‌تابیده، کابل های کواکسیال و کابل های فیبر نوری. در این میان انواع کابل فیبر نوری در سال‌های اخیر به دلیل انتقال اطلاعات با سرعت بالا محبوبیت بیشتری پیدا کرده‌اند و ممکن است در آینده به تدریج جایگزین سیم‌های مسی شوند.
کابل فیبر نوری برای رفع نیازهای مختلف محیط های نوری یا مکانیکی طراحی شده است. این کابل ها شامل رشته های مختلف فیبر نوری در یک پوشش عایق است که برای انتقال نور استفاده می شود. یک کابل فیبر نوری در انتقال اطلاعات و ارتباطات راه دور به خوبی عمل می کند. یک کابل فیبر نوری می تواند رشته های زیادی از فیبر داشته باشد و هر رشته به نازکی موی انسان است، اما این فیبرهای نازک بسیار قدرتمند هستند. آنها می توانند حجم زیادی از اطلاعات را حمل کنند و داده ها را با سرعت بالا انتقال دهند.
ساختار فیبر نوری
ساده ترین کابل فیبر نوری به طور کلی از چند بخش تشکیل شده است: هسته داخلی، روکش، پوشش، عنصر مقاوم و ژاکت.
یک کابل فیبر نوری دارای یک هسته در مرکز است که برای انتقال نور طراحی شده است. روکش یک لایه نازک است که به انتقال داده ها از طریق فیبر کمک می کند. همچنین یک پوشش روی روکش وجود دارد تا از هسته فیبر محافظت بیشتری کند. عضو استحکام، که به عنوان الیاف تقویت کننده نیز شناخته می شود، معمولاً از فولاد، فایبرگلاس یا نخ آرامید ساخته می شود تا هسته الیاف را از آسیب به ویژه در هنگام نصب محافظت کند. قسمت بیرونی کابل فیبر نوری ژاکت کابل نامیده می شود که برای محافظت از کابل در برابر آسیب های محیطی طراحی شده است.
علاوه بر این، ژاکت بیرونی اغلب برای شناسایی نوع کابل فیبر نوری دارای کد رنگی است. این ساختار اصلی کابل فیبر نوری است، اما می تواند ساختارهای مختلفی را با توجه به انواع مختلف داشته باشد.
انواع کابل فیبر نوری
کابل های فیبر نوری را می توان با توجه به ساختار، مواد، کاربردها و روش های مختلف انتقال و تجهیزات فیبر نوری به انواع مختلفی تقسیم کرد.
کابل تک حالته و کابل چند حالته
فیبر تک حالته (SMF)، همچنین به عنوان فیبر اساسی یا تک حالت شناخته می شود، تنها دارای یک حالت انتقال است زیرا دارای یک هسته قطری نسبتا کوچک است. فیبر چند حالته دارای یک هسته قطری بزرگ است که به چندین حالت نور اجازه عبور می دهد.
در مقایسه با فیبر تک حالته، فیبر چند حالته مقرون به صرفه تر است و برای مسافت های کوتاه مانند انتقال داده در شبکه های LAN مناسب است. فیبر تک حالته وقتی نور از هسته عبور می کند بازتاب نور کمتری دارد، بنابراین به سیگنال اجازه می دهد جلوتر برود. فیبر تک حالته برای کاربردهای مسافت طولانی مانند کالج ها و حتی شبکه زیردریایی بیشتر است.
فیبر تک حالته را اغلب می توان به OS1 و OS2 تقسیم کرد، در حالی که فیبر چند حالته معمولاً به OM1، OM2، OM3، OM4 و OM5 طبقه بندی می شود. کدهای رنگی مختلفی برای انواع فیبرهای نوری وجود دارد که می توانید به جدول زیر مراجعه کنید.
کابل فیبر نوری داخلی و کابل فیبر نوری فضای باز
فرآیند تولید کابل های فیبر نوری داخلی می تواند ساده تر از کابل های فیبر نوری فضای باز باشد. معمولاً از یک هسته الیافی، آستین محافظ و غلاف تشکیل شده است. کابل فیبر نوری داخلی دارای استرس مکانیکی کم است و لایه محافظ به اندازه کافی قوی نیست، اما سبک تر و مقرون به صرفه تر از کابل های فیبر نوری در فضای باز است. کابل های فیبر نوری داخلی اغلب در ساختمان ها و خانه ها دیده می شود. ویژگی کلیدی کابل فیبر نوری داخلی مقاومت در برابر آتش است.
همچنین بخوانید: فیبر نوری چیست؟
انواع مختلفی از کابل‌های فیبر نوری در فضای باز وجود دارد که شامل کابل‌های فیبر زیرزمینی، کابل‌های فیبر دفن مستقیم، کابل‌های فیبر هوایی و کابل‌های فیبر زیردریایی می‌شود. کابل‌های فیبر نوری فضای باز می‌توانند به راحتی تحت تأثیر محیط‌های خارجی قرار بگیرند و باید از کابل‌های فیبر نوری داخلی قوی‌تر باشند. ما در این مقاله به معرفی مختصری از کابل فیبر نوری فضای باز می پردازیم.
- کابل‌های فیبر نوری هوایی: کابل‌های فیبر نوری هوایی اغلب روی تیرها یا ساختمان‌ها آویزان شده‌اند. آنها معمولاً در معرض محیط‌های شدید مانند باد، یخ و طوفان قرار می‌گیرند، بنابراین آسیب دیدن آنها نسبت به کابل‌های فیبر دفن مستقیم و کابل‌های فیبر نوری لوله آسان‌تر است. کابل های فیبر نوری هوایی اغلب به دو نوع خود نگهدارنده و سیم کاتنری تقسیم می شوند.
- کابل های فیبر دفن مستقیم: کابل های فیبر دفن مستقیم در زیر زمین مدفون می شوند، معمولاً 0.8 تا 1.2 متر عمق دارند. این کابل ها باید در برابر گرد و غبار، فرسایش خاک و جویدن حیوانات مقاوم باشند.
- کابل های فیبر نوری لوله: کابل های فیبر نوری لوله معمولاً در شهرها نصب می شوند. لوله معمولاً دارای محیط خوبی است، بنابراین نیاز خاصی به کابل فیبر نوری لوله ندارد.
- کابل‌های فیبر نوری زیر آب: کابل‌های فیبر نوری زیر آب باید در محیط‌های سخت مقاومت کنند، بنابراین معمولاً با ژل یا پودر ساخته می‌شوند. آنها همچنین باید مقاومت بسیار خوبی در برابر آب و رطوبت داشته باشند. حتی نیازهای بالاتری برای کابل های فیبر نوری زیردریایی دارد و باید حداقل 25 سال عمر کنند.
کابل تایت بافر و کابل لوز تیوب
با توجه به ساخت کابل های فیبر نوری، می توان آنها را به کابل های تایت بافر و لوز تیوب تقسیم کرد.
کابل های بافر محکم معمولا با فیبرهای بافر 900 میکرومتر ساخته می شوند. هسته فیبر توسط نخ آرامید یا اعضای استحکام شیشه در یک ژاکت بیرونی احاطه شده است. تایت بافر داخل کابل برای محافظت از فیبر در برابر آسیب بخصوص در هنگام نصب استفاده می شود. این کابل ها اغلب در ساختمان ها یا دانشگاه ها استفاده می شود.
کابل های فیبر نوری لوز تیوب دارای فیبرهای 250 میکرومتری در لوله های شل پر از ژل هستند. این نوع از کابل ها معمولا دارای یک عضو مرکزی برای ارائه پایداری است. کابل‌های فیبر نوری لوز تیوب برای محیط‌های سخت در فضای باز مناسب‌تر هستند زیرا لایه محافظ پر از ژل از کابل در برابر آب و هوای شدید محافظت می‌کند.
جمع بندی
یک فیبر نوری نازک می تواند اطلاعات را از مکانی به مکان دیگر منتقل کند و فیبر نسبت به سیم های مسی به دلیل پهنای باند بالا، مسافت طولانی و عدم تداخل مزیت دارد. بنابراین کابل های فیبر نوری در سال های اخیر به طور گسترده در کاربردهای مختلف مورد استفاده قرار گرفته اند.
برای رفع نیازهای مختلف تاسیسات کابل فیبر، کابل های فیبر نوری متنوعی در بازار وجود دارد. انواع کابل فیبر نوری را می توانید از شرکت سیستم های امنیتی و حفاظتی مهندسین عارف سفارش دهید. اگر هم نیازهای خاصی دارید، می‌توانید مطابق با نیاز خود یکی از سازنده را سفارشی کنید.
